Het is natuurlijk helemaal geen zeepkist, waar ik bovenop sta. Meer een wankel kratje, zo op de rand van een tapijt dat ook nog eens bovenop een podium staat. Zo voelt deze column elke keer weer, maar zo was het laatst zeker, in de Praatfabriek.
Korneel Jeuken, presentator van het programma, had me gevraagd of ik een column wilde uitspreken, en ik had gezegd dat ik er nog wel een paar op de plank had liggen. Die van De Wester, natuurlijk. Want de wijk was precies dezelfde, en wie leest en onthoudt er nou precies wat ik elke Wester weer opschrijf? Ik zag geen probleem, hij evenmin, en dus stapte ik gewoon naar voren en kreeg daarvoor nog applaus ook. En ik had nog geen woord gezegd.
Na afloop vroeg Conrad Savy, de andere presentator, naar mijn goede voornemens voor 2020 (Dry January, want een heel jaar is veel te lang), en nog later vroegen ze of ik de volgende keer weer van de partij wilde zijn. Ik voel me vereerd, zei ik.
Want wat zit de wijk vol met interessante mensen zeg. Zoals de band Geminga die met hun aankomende album best nog eens heel groot zou kunnen worden. Karen Hekking, die ondanks haar spraakgebrek een scherpe en grappige tafeldame bleek te zijn. Sonja Willems, die ons jonge journalistieke talent op film zet. Shanushka La Cruz, die vette poëzie bracht, maar eigentijds als spoken word. En tante Rikie natuurlijk.
Zoveel talent en ik stond ertussen. Een beetje wankel, dat schreef ik al. Maar dat geeft niet. Als je geen spanning voelt bij een optreden, dan staat er te weinig op het spel.
De Praatfabriek is een initiatief van De Wijkfabriek.