Sinds ik een zoon heb, zie ik de wijk met andere ogen. Ik zie bijzonder veel hondenpoep, vooral aan de wielen van onze kinderwagen, maar daarover heb ik genoeg geschreven. Ik zie overal steentjes die de kleine in zijn mond wil stoppen, peuken en takjes, snoeppapiertjes en kauwgom, afgekloven botten zelfs: Oud-West is spannende wereld, vol onverwacht speelgoed. Kijk maar eens goed om je heen, op een hoogte van ongeveer tachtig centimeter, dan zie je het wel.
Gelukkig zijn er ook oasen van rust en veiligheid. Niet zoveel, niet overal, maar ze zijn er echt. Vooral in onze buurt, heb ik ontdekt. Wijkspeelplaatsen. We hebben ze allemaal al bezocht op onze papadagen, maar ook op andere dagen, samen met mama. Iedereen mag mee. De poort staat open vanaf tien uur. Op ’t Boerenlandje staan coole rode auto’s waar hij in kan zitten, al komt hij geen meter vooruit, en een waterinstallatie waar groot en klein nat en vies kan worden. Heerlijk, als de zon schijnt. Je kunt er ook vier-op-een-rij spelen (ik had gewonnen). De Liguster heeft een boog waar op goede dagen geluid uit komt, een soort modern hinkelen. Daar is hij echt nog te klein voor. Er staat ook een driewieler met zo’n handige duwstok, waarmee we alle attracties langsrijden. ’t Veldje heeft niet één maar twee veilige schommels, waar ik mijn kleine nozem de lucht in kan duwen in de zekerheid dat hij terugkeert in bezit van al zijn twee tanden. Liever staat hij trouwens te dansen bij de motorcrosser, waarvan de veer nog net te hoog is om op te klimmen, maar die toch lekker wiebelt.
Het zijn volgens mij de fijnste plekken in de wijk, vooral omdat er ook beheerders rondlopen die lekker nors kijken en soms, even, knikken van achter hun grote baard of snor. Zo weet iedereen waar hij aan toe is: Hier kom je om te spelen! Geniet van de glijbaan! Vergeet de zandbak niet! En de kabelbaan, als je wat ouder bent! Groei hier maar lekker op!