Maandagmorgen, 9:00 uur, Kamperfoeliestraat, Nijmegen. Een aannemer loopt naar zijn bestelbus. Hij wil verder gaan met zijn klus: onze nieuwe aanbouw. Nog even een schroef indraaien. Een spijker afslijpen, een gaatje boren. Iets waar hij een van zijn Makita’s voor nodig heeft. Uit een zeeblauwe doos die hij in zo’n houten kast had gemonteerd tegen de wand van de wagen, met een rubberen flap op een scharnier om alles vast te zetten.
Vooral die flap was een vondst. Hij kon meteen bij zijn spullen, maar als hij wegreed gingen de dozen niet dansen. Een paar minuten eerder had hij nog een slijper gepakt, nu moest hij een andere machine hebben. Hij knikte even naar zijn medewerker die net vertrok na een kruiwagen vol puin te hebben gelost.
Vijf minuten, langer had de wagen niet open gestaan, maar het was lang genoeg hem geplunderd terug te vinden. Al zijn accumachines, allemaal van Japanse kwaliteit. Iemand had ze meegenomen en niemand had iets gezien. Ook ik niet, dus bood ik maar aan om te helpen bij de aangifte.
‘En dan wat? Je moet digitaal aangifte doen, tegenwoordig. En dat betekent dat je alle serienummers bij de hand moet hebben of je kunt niet doorgaan. Het is niet zo dat je later nog wat toe kunt voegen. En als je iets terugkrijgt gaat je eigen risico daar nog van af. Nee, een aangifte betekent veel werk voor weinig geld.’
Daar had hij ook weer gelijk in. En ik zag zijn teleurstelling, zijn woede ook.
‘Vijf minuten maar,’ mompelde hij tussen zijn tanden door. Ik had bewondering voor zijn zelfbeheersing.
Uiteindelijk bleek de schade over de tweeduizend euro te bedragen. Hij kreeg de helft terug van de verzekering. Na aangifte.
Nog even dit
Dank je dat je de tijd hebt genomen om dit artikel te lezen. Wil je mijn werk ondersteunen, ga dan naar een boekhandel en koop een van mijn romans. Wil je meer doen? Deel dan dit artikel dan met je vrienden of volgers. Of vertel me jouw verhaal in een reactie of privé. Ik hoor het graag!