Ouder worden vind ik maar een verwarrend proces. Zo denkt mijn lijf nog steeds dat ik een jaar of zestien ben. Sterk en gezond. Nauwelijks zwaarder geworden, zelfs. En als ik weer een rondje heb hardgelopen, voelt het helemaal alsof ik de wereld aan kan. Maar dan, af en toe, kijk ik in de spiegel en moet ik concluderen: nee, daar staat toch echt een vieze ouwe man.
Verwarrend.
Zoals die keer dat ik terugliep van de supermarkt. Ik kwam voorbij een voortuin waar een stuk of vijf kinderen aan het picknicken was. Ze zaten op de stenen grond tussen de stenen plantenbakken. Ik was in een jeugdige bui en wenste ze smakelijk eten. De grootste van het stel, een brutaal meisje, keek me scherp aan. Ze stopte met kaaschips eten en Red Bull drinken.
‘Dank je wel,’ zei ze. Daarna reikte me een roze koek aan.
Juist: een jaar of zestien was ik.
Maar soms geeft de wijk een ander signaal, zoals toen ik een paar weken daarna terugliep van de supermarkt, nu achter een paar meiden aan die wat ouder waren. Toevallig dezelfde kant op. Ze hadden allebei een little black dress aan, met teenslippers, en ze hadden een mobiele telefoon in hun hand.
De linker zag ik omkijken, en tien meter verder nog eens. De rechter zei iets tegen de ander, ze lachten allebei, keken nog eens over hun schouder. Het rechter meisje tikte iets in op haar telefoon en ineens klonk er reclame, behoorlijk hard. Ze stak het ding omhoog, zodat ik het niet kon missen.
Canesten GYNO, tegen vaginale schimmel. Zo van: Kijk maar uit, vieze ouwe man, waag het niet.
Terwijl ik alleen maar dacht: die jeugd van tegenwoordig.
Nog even dit
Dank je dat je de tijd hebt genomen om dit artikel te lezen. Wil je mijn werk ondersteunen, ga dan naar een boekhandel en koop een van mijn romans. Wil je meer doen? Deel dan dit artikel dan met je vrienden of volgers. Of vertel me jouw verhaal in een reactie of privé. Ik hoor het graag!