Ga je verhuizen? De vader van de buurman lacht erbij, hij weet wel dat het niet waar was. We zijn alleen maar aan het opruimen in voorbereiding van de grote onderkeldering. Of eerder de kleine, want zo groot is onze beurs niet. Maar dat is niet zo interessant, eigenlijk. Die vader wel.
Een uur eerder zag ik hem krom gebogen, maar niet helemaal, want zover wilde zijn rug niet meer, met een bezem in de hand. Geen degelijke houten, maar een lichte van plastic met van die lange zachte haren. Het lukte hem niet goed om alle bladeren bij elkaar te krijgen. Ze plakten aan de tegels, hij zuchtte ervan. Maar hij ging door tot hij een hoopje had. Met het plastic blik met de lange steel veegde hij alles bij elkaar en van toen af weet ik het niet meer. Te druk met het inladen van de auto.
Hij draagt een telefoon in een stoffen zakje om zijn nek. Flatcap op zijn hoofd. Hij draagt geen sokken in zijn leren instappers, niet dat ik kan zien tenminste. Dagelijks zie ik hem de honden eten geven, de mastiffs van zijn zoon, Buddha en Bentley. Met dezelfde veger ruimt hij hun poep op. En nu die bladeren.
Hij geeft me gelijk met de onderkeldering. Meer ruimte zegt hij, zeker als het om een koophuus gaat, is nooit weggegooid. Zelf heeft hij de ruimte niet meer nodig sinds het overlijden van zijn vrouw, en trouwens, iemand heeft zijn huis al ooit onderkelderd, zo heeft hij het aangetroffen. Daar staan zijn extra spullen; meer ruimte heeft hij niet nodig. Toen de woningcorporatie hem bij de grote isolatieronde voorstelde om een vlieringtrap te installeren heeft hij het afgeslagen.
Dit is een beeld om te onthouden: een vader die het pad van zijn zoon schoonveegt, al is de zoon inmiddels van mijn leeftijd. Ouder nog. Dat is vaderschap.