Deze prijswinnende, knap geschreven en vooral compacte roman is een triomf van de verbeelding. Kollaard is een terechte held. En al voel ik hier en daar wel een rilling van ongemak, over het geheel kan ik maar een ding zeggen: deze roman is precies wat de tijd vraagt, of wat de dokter voorschrijft. Maar waarom dan?
Lees verder »Sander Kollaard – Uit het leven van een hond
Ergens bovenaan een boekenlijst van de Volkskrant van vorig jaar stond Austerlitz. Ik zag een mooie aanbeveling van Tommy Wieringa in de stofomslag. En dan was hij ook nog van de Bezige Bij. En nu heb ik hem uit.
Lees verder »W.G. Sebald – Austerlitz
Deze roman van Remarque is een liefdesverhaal tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog. Een man probeert wanhopig tickets krijgen voor het schip naar Amerika, voor hem en zijn vrouw. Hij ziet geen kans en zwerft maar wat door de stad, totdat iemand hem aanklampt en alsnog die kaarten aanbiedt. Tegen een prijs.
Lees verder »Erich Maria Remarque – De nacht in Lissabon
Laatst las ik eindelijk de enige roman van Emily Brontë, Wuthering Heights. In het Engels, want dat was toevallig de versie die mij in handen viel. In dit essay onderzoek ik waarom deze cult-klassieker nog steeds de moeite waard is.
Lees verder »Emily Brontë – Wuthering Heights
En zo zitten we ineens nog dieper in de ellende. Een algehele lockdown, om te voorkomen dat het Coronavirus nog meer slachtoffers maakt. Hoe gaan we deze in vredesnaam overleven? Ik stel het volgende voor: humor als wapen. En ik heb wel wat grappige boeken om je aan te bevelen. Zoals deze, van Kees van Kooten.
Lees verder »Hoe overleven we de Lockdown? Kees van Kooten!
Eindelijk heeft hij dan een grote prijs te pakken. Oek de Jong. Nou ja, dat is onzin natuurlijk. Zijn literaire en essayistische werk is bepaald niet onopgemerkt of ongelauwerd gebleven, en zijn niet alle prijzen het noemen waard? Niettemin, de Boekenbon Literatuurprijs blijft bijzonder en bovendien een expliciete uitnodiging om ‘ongestoord te werken aan een nieuw boek.’ En ja, daar kunnen we inderdaad niet op wachten.
Lees verder »Oek de Jong – Zwarte schuur
Zo tegen het begin van de herfst mag ik weer aan de bak voor de Leeskringen. Een heerlijk moment, ik kan niet anders zeggen. En dit seizoen mag ik Joseph Roth presenteren: zijn beroemde Radetzkymars. Het boek dat ik vorig jaar heb besproken, Lisa Halliday’s Asymmetrie, viel niet zo in de smaak, maar volgens mij gaat Roth ze beter bevallen. Dat hoop ik toch.
Lees verder »Joseph Roth – Radetzkymars
Zou schrijven ook zo moeilijk zijn voor Colson Whitehead? Je krijgt niet die indruk, als je naar De ondergrondse spoorweg kijkt. En toch moet ook hij het vak hebben geleerd, woord voor woord, zin voor zin.
Gisteren mocht ik een boek uitzoeken, mits ik het niet te gek maakte. Is Murakami te gek? vroeg ik. Dat was het niet, wat ik op zich al een goede grap vond. Want ik vind hem wel te gek, hoe dan ook, wat hij ook produceert. Wat is dat toch… Lees verder »Haruki Murakami – De moord op commendatore