Het idiote van de laatste van Durlacher is dat het op belangrijke punten faalt, maar dat het toch een sterk boek is. En dat klinkt als een tegenstelling die je niet moet willen in een roman, maar toch voelt het zo voor mij. Deficiënt en bevredigend. Of, laat ik het zo positief mogelijk formuleren, ik signaleer problemen, maar hé, dat geeft niets. Niemand is volmaakt.
Lees verder »Jessica Durlacher – De stem
Aria is een meisje, geboren in 1953 in Iran. Naamloos wordt ze te vondeling gelegd door haar moeder, en opgepakt door een vreemde die haar de mannennaam Aria geeft. Zo begint de roman van Nazanine Hozar (geboren in Teheran, vlak voor de revolutie), die een beeld geeft van het harde leven in de jaren vijftig in dat land, tot aan de ellende van de jaren tachtig toe. Een ongewenst meisje is nog maar het begin van het avontuur.
Lees verder »Nazanine Hozar – Aria (een waarschuwing)
Deze prijswinnende, knap geschreven en vooral compacte roman is een triomf van de verbeelding. Kollaard is een terechte held. En al voel ik hier en daar wel een rilling van ongemak, over het geheel kan ik maar een ding zeggen: deze roman is precies wat de tijd vraagt, of wat de dokter voorschrijft. Maar waarom dan?
Lees verder »Sander Kollaard – Uit het leven van een hond
Ergens bovenaan een boekenlijst van de Volkskrant van vorig jaar stond Austerlitz. Ik zag een mooie aanbeveling van Tommy Wieringa in de stofomslag. En dan was hij ook nog van de Bezige Bij. En nu heb ik hem uit.
Lees verder »W.G. Sebald – Austerlitz
Deze roman van Remarque is een liefdesverhaal tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog. Een man probeert wanhopig tickets krijgen voor het schip naar Amerika, voor hem en zijn vrouw. Hij ziet geen kans en zwerft maar wat door de stad, totdat iemand hem aanklampt en alsnog die kaarten aanbiedt. Tegen een prijs.
Lees verder »Erich Maria Remarque – De nacht in Lissabon
Eindelijk heeft hij dan een grote prijs te pakken. Oek de Jong. Nou ja, dat is onzin natuurlijk. Zijn literaire en essayistische werk is bepaald niet onopgemerkt of ongelauwerd gebleven, en zijn niet alle prijzen het noemen waard? Niettemin, de Boekenbon Literatuurprijs blijft bijzonder en bovendien een expliciete uitnodiging om ‘ongestoord te werken aan een nieuw boek.’ En ja, daar kunnen we inderdaad niet op wachten.
Lees verder »Oek de Jong – Zwarte schuur
Zo tegen het begin van de herfst mag ik weer aan de bak voor de Leeskringen. Een heerlijk moment, ik kan niet anders zeggen. En dit seizoen mag ik Joseph Roth presenteren: zijn beroemde Radetzkymars. Het boek dat ik vorig jaar heb besproken, Lisa Halliday’s Asymmetrie, viel niet zo in de smaak, maar volgens mij gaat Roth ze beter bevallen. Dat hoop ik toch.
Lees verder »Joseph Roth – Radetzkymars
Zou schrijven ook zo moeilijk zijn voor Colson Whitehead? Je krijgt niet die indruk, als je naar De ondergrondse spoorweg kijkt. En toch moet ook hij het vak hebben geleerd, woord voor woord, zin voor zin.
Gisteren mocht ik een boek uitzoeken, mits ik het niet te gek maakte. Is Murakami te gek? vroeg ik. Dat was het niet, wat ik op zich al een goede grap vond. Want ik vind hem wel te gek, hoe dan ook, wat hij ook produceert. Wat is dat toch… Lees verder »Haruki Murakami – De moord op commendatore