Er zijn schrijvers die getrouw, elk jaar een roman of zelfs meerdere romans weten te publiceren. Ja, ik denk even aan jou, Herman. Ik krijg het niet voor elkaar, dat zie je. Ik schrijf wel, elke dag weer en steeds opnieuw. Ook liggen er een paar veelbelovende romans op een nieuwe redactieronde te wachten. Manuscripten, wel te verstaan. Vol van belofte en overspannen hoop. Bash it out first, tart it up later. Kortom, zo gauw ik iets meer orde in mijn dagen weet te krijgen, iets meer rust in mijn bestaan, pak ik ze op en hoor je van me!

Dat kan ik zeker. Maar is dat verstandig? Volgens Austin Kleon wel: deel het werk terwijl je het aan het scheppen bent, en je neemt je publiek mee, dat is juist goed. Dat schept een band. Leads. Sales. Hier tegenover staat Thomas Mann: “knowledge of the artist’s inspiration might often but confuse and alarm and so prevent the full effect of its excellence.” Dat citaat komt uit Death in Venice, dat ik toevallig in het Engels las. Dus ja, wat te doen?