Hoe langer de coronacrisis duurt, hoe lastiger het wordt om hem achter ons te laten, hoe dieper het snijdt. Terug naar het oude normaal? Ik zie het nog niet gebeuren, ondanks de hoopvolle signalen, de dalende cijfers van ziekenhuisopnames, de scholen die open mogen en de vaccins die meehelpen.
Dat komt omdat ik steeds moet denken aan die kerel uit de Kuul, je kent hem wel. Sterk en trots is hij, en hij mist een vinger aan zijn rechterhand. Zijn pink. In een onbeschaamde bui vroeg ik het hem gewoon: die vinger. Wat is daar gebeurd?
Hij lachte, maar hij vertelde het wel. O, maar dat was een weddenschap. Wie het langste zijn vinger in een kaars kon houden. En het vreemde was, zei hij, ik had niet eens in de gaten dat ik met mijn leven aan het spelen was. Een dag, twee dagen later raakte die vinger ontstoken en toen moest hij eraf. Gangreen. Bijna had die pink me eronder gekregen.
En dat brengt me op corona. Ook dat is een weddenschap, maar dit keer tussen de hele mensheid en dat ene virus. Wie trekt het eerst zijn hand terug? Tot welke prijs? Welke pink moet eraf om het lichaam te redden? Wie is er klein genoeg om op te offeren? De culturele sector of de horeca? De schoolgaande jeugd in hun vormende jaren? Of toch die ouderen in verpleeginstellingen?
Boos maakt het me niet, eerder gelaten. Geen barricade voor mij. Het probleem is te complex voor een simpele oplossing. De vlam is zo fel en er zijn zoveel verschillende vingers om te redden. Dus ik begin maar thuis. Mijn eigen pinkie onder de kraan.
Nog even dit
Dank je dat je de tijd hebt genomen om dit artikel te lezen. Wil je mijn werk ondersteunen, ga dan naar een boekhandel en koop een van mijn romans. Wil je meer doen? Deel dan dit artikel dan met je vrienden of volgers. Of vertel me jouw verhaal in een reactie of privé. Ik hoor het graag!