Toen ik net terug was uit Rome en weer ingetrokken in het kleine kamertje van mijn puberteit, droomde ik steeds van Amsterdam. Daar moest ik zijn, vertelde mijn onderbewustzijn me blijkbaar. De plek waar alles mogelijk was en leek. Een nieuwe toekomst. Maar ook de stad van regen en gladde bruggetjes, van… Lees verder »New York is een droom
Het leek me altijd zo’n onscherpe, retorische vraag: mag ik een vraag stellen? Hem stellen is hem beantwoorden. Mag ik u een vervolgvraag stellen? leek me correcter, maar ook verwarrender. Niet iedereen zit te wachten op een ingewikkelde openingsvraag. Zo moest ik het dus beschouwen: als een vraag die in zich… Lees verder »Mag ik een vraag stellen?
Interessant hoe Stevo Akkerman zich vandaag in dagblad Trouw mengt in het debat donorregistratie. Ik begrijp zijn argument tegen de ‘kampioen zelfbeschikking’ natuurlijk wel: D66 lijkt zich in een vreemde spagaat te hebben gevouwen. Vóór zelfbeschikking in het voltooid levendebat, tegen zelfbeschikking als het om donorregistratie gaat. In de visie van… Lees verder »Donorregistratie en Stevo Akkerman (Trouw)
Maan Ik ga naar het toilet. Hij opent nog geen seconde later de deur en komt naar binnen. Hij zegt iets wat ik niet versta en reikt daarna in de opening naast de wasmachine. Ik vraag wat hij gaat doen. Ik ga even een kruk pakken. Waarom? Ik ga even de… Lees verder »Scènes uit een papadag
Minder dan twee weken geleden ben ik begonnen met dit Publiek Dagboek. Tijd voor een soort van evaluatie, al had ik geen concrete doelen om te behalen. Ik wilde alleen maar even uit de dwangbuis, de grafzerk van mijn papieren dagboek breken. Dat mooie maar nutteloze origami tussen de kaften.… Lees verder »Korte evaluatie Publiek Dagboek
We hadden haast want we moesten het huis op orde krijgen voor een verbouwingstaxatie, en al was het dan zondag en al hadden we onze rust verdiend en nodig ook, vandaag moest er opgeruimd worden. Misschien wel geklust. Schimmelranden weggepoetst. Maar eerst dat ontbijtje in de rommelige woonkamer, met verplicht… Lees verder »Rituelen op zondag
Schreef ik gisteren nog een grappig bedoeld stukje over een onschuldige griepaanval, hoorde ik vandaag dat Pieter Kohnen waarschijnlijk aan zoiets is overleden. Mijn hart gaat uit naar zijn vrouw en kinderen. Hij was maar een jaar ouder dan ik. We waren geen vrienden, laat ik daarmee beginnen. Ik geloof… Lees verder »Denkend aan Pieter Kohnen
Al drie weken blaf ik. Niet veel langer maar zeker niet korter. Het begon met een kleine kuch die je nog ironisch kon duiden. Zal ik zo eens gaan koken, of doe jij dat? Kuch! Want natuurlijk was ik aan de beurt. Verschoon jij de kleine even? Kuch! Op dit… Lees verder »Ziek als een hond
Dit jaar moet ik eraan geloven, vind ik. Geen alcohol, een maand lang. Een maand vol feestjes, maar toch, ik heb het besloten. Ik heb me ingeschreven voor die prachtige Belgische uitvinding die de Tournée Minérale wordt genoemd. Het was vooral een taalkundige keuze, vrees ik. Dat Frans. De slimme… Lees verder »Alcohol en de Tournée Minérale
Natuurlijk zijn we aan de late kant. Dat krijg je met zo’n kleintje op sleeptouw. We melden ons aan bij de receptie en lopen de trap op naar boven. Ik ben er nauwelijks nog zenuwachtig onder, wat een verschil met de eerste keer. Het is ook maar een controle, natuurlijk.… Lees verder »Goede bonesounding
Gisteravond zat ik aan tafel met veellezers. Dames van een zekere respectabele leeftijd. Een huis vol kleurrijke en etnische kunst, met in de verre hoek een lichtbruine vleugel. Of was het een klavecimbel? Ik kwam nooit dichtbij genoeg om het te ontdekken. We waren er niet om rond te kijken… Lees verder »Een aantrekkelijke lijst van boeken
Helemaal de oude is hij nog niet, maar hij vliegt naar me toe wanneer ik de tuin binnenstap na een dag buiten de deur. Papa! Zoveel anderen dragen en droegen die titel, ik weet het, in zoveel verschillende tijden en gezinnen. Zoveel mannen hebben al gereageerd op dat woord alsof… Lees verder »Helemaal de oude
Een magere man in een mintgroen-fluorescerend geel uniform zei me vlak voor zijn vertrek dat het goed zou komen. Echt. Hij stond in onze woonkamer en kneep me even in mijn schouder. Alsof hij voor mij was gekomen. Een lange, kale man met een rechthoekige bril en een voornaam die… Lees verder »Spoedeisende ambulancezorg
Wat een grappige en tegelijk vreselijke serie. De luizenmoeder. Vandaag zag ik de eerste twee afleveringen dankzij de NPO-app. Een naïeve, pas gescheiden kinderpsycholoog betreedt voor het eerst met haar dochter een basisschool from hell. ‘Een van de meest herkenbare arena’s van Nederland’, noemen ze het, maar ik kon die directeur alleen maar… Lees verder »Over nachtmerries gesproken – De luizenmoeder
‘Je hebt hard gewerkt vandaag,’ zegt ze, vlak voordat ze naar bed gaat. En dat ze dat niet elke dag kan zeggen. Dat er dagen zijn dat ik minder hard werk. En nog zo’n opmerking. Met een glimlach, omdat ze zo grappig is. Dat is ze, want het is waar.… Lees verder »125 kilo shingles en een koevoet