Gisteravond zat ik aan tafel met veellezers. Dames van een zekere respectabele leeftijd. Een huis vol kleurrijke en etnische kunst, met in de verre hoek een lichtbruine vleugel. Of was het een klavecimbel? Ik kwam nooit dichtbij genoeg om het te ontdekken. We waren er niet om rond te kijken… Lees verder »Een aantrekkelijke lijst van boeken
Helemaal de oude is hij nog niet, maar hij vliegt naar me toe wanneer ik de tuin binnenstap na een dag buiten de deur. Papa! Zoveel anderen dragen en droegen die titel, ik weet het, in zoveel verschillende tijden en gezinnen. Zoveel mannen hebben al gereageerd op dat woord alsof… Lees verder »Helemaal de oude
Een magere man in een mintgroen-fluorescerend geel uniform zei me vlak voor zijn vertrek dat het goed zou komen. Echt. Hij stond in onze woonkamer en kneep me even in mijn schouder. Alsof hij voor mij was gekomen. Een lange, kale man met een rechthoekige bril en een voornaam die… Lees verder »Spoedeisende ambulancezorg
Wat een grappige en tegelijk vreselijke serie. De luizenmoeder. Vandaag zag ik de eerste twee afleveringen dankzij de NPO-app. Een naïeve, pas gescheiden kinderpsycholoog betreedt voor het eerst met haar dochter een basisschool from hell. ‘Een van de meest herkenbare arena’s van Nederland’, noemen ze het, maar ik kon die directeur alleen maar… Lees verder »Over nachtmerries gesproken – De luizenmoeder
‘Je hebt hard gewerkt vandaag,’ zegt ze, vlak voordat ze naar bed gaat. En dat ze dat niet elke dag kan zeggen. Dat er dagen zijn dat ik minder hard werk. En nog zo’n opmerking. Met een glimlach, omdat ze zo grappig is. Dat is ze, want het is waar.… Lees verder »125 kilo shingles en een koevoet
Zoveel televisie kijk ik niet meer, maar vandaag was het toch even raak. Het nieuws van acht uur. We vielen midden in het item over de gekloonde aapjes Zhong Zhong en Hua Hua. Vreselijk en tegelijk ontroerend. Die kraaloogjes. Het drukke leven dat uit de doodskopjes blonk – de selectie… Lees verder »Vrij naar Brijs, de aapjes Zhong Zhong en Hua Hua
25 januari. Dit Publiek Dagboek komt niet uit de lucht vallen, als een of ander heilig boek. Heus niet. Ik schrijf al zo lang ik volwassen ben, elke avond trouw in mijn schrift dat niemand leest en waar ik zelf ook nooit meer inkijk. Geen idee waarom ik het toch… Lees verder »Publiek Dagboek – een experiment
Sinds ik een zoon heb, zie ik de wijk met andere ogen. Ik zie bijzonder veel hondenpoep, vooral aan de wielen van onze kinderwagen, maar daarover heb ik genoeg geschreven. Ik zie overal steentjes die de kleine in zijn mond wil stoppen, peuken en takjes, snoeppapiertjes en kauwgom, afgekloven botten… Lees verder »Onbezorgd spelen
Wie mijn roman heeft gelezen (En het regende brood), had al kunnen vermoeden dat ik deze film niet kon laten liggen. Spotlight. Niet omdat ik wel hou van een goed doordachte film. Ook niet omdat ik mijn kostbare tijd alleen maar besteed aan bewezen kwaliteit – wat natuurlijk niet waar… Lees verder »Spotlight wint de Oscar en ik weet waarom
Met kerstmis zag de halve wereld de nieuwe Netflix-hit Making a murderer. Ruim een maand later heb ik de show nog eens gezien. Ik kon het niet laten. Ik moest ook mijn geliefde de kans geven om te kijken. Ik kon de spoilers niet langer voor me houden. Voor wie de show… Lees verder »Steven Avery – van Mythe tot Mens en weer terug
Andrea Camilleri lag zomaar in een klein boekhandeltje op het vliegveld van Catania. Niet op een stapeltje of in een mand met afgeprezen werk, maar tussen de bestsellers. Met stip op 1 zelfs. Ik zag het liggen en ondanks de wat infantiele cover besloot ik het mee te nemen. Ik… Lees verder »Directe import: Andrea Camilleri
Wat mij betreft is Jeanette Winterson een groot schrijver. Ik baseer mijn mening niet op haar lengte van 5 voet. Niet op haar sexy androgyne uiterlijk, haar vroegere arrogantie en evenmin op haar biografie of de riddertitel die ze heeft ontvangen wegens haar belang voor de Engelse literatuur. Haar bestseller… Lees verder »Jeanette Winterson, een late ontdekking
De eerste tweehonderd bladzijden van Vrijheid van Jonathan Franzen waren niet gemakkelijk. Zwaar zelfs. Ik kwam er nauwelijks doorheen. Hij voerde een verteller op die naar zichzelf refereerde als ‘De autobiografe’, serieus! Een vrouw met een geknakte sportcarrière die nu vast zat in een leven dat me nauwelijks kon boeien.… Lees verder »Vrij van Jonathan Franzen
Joël Dickers De waarheid over de zaak Harry Quebert past uitstekend in de categorie opgehemelde romans. Vuistdik. Goede recensies. Lyrische lezers. Het plot van een thriller om je door de bladzijden te trekken, inclusief een moord op een jong, mooi, getroubleerd meisje en een verrassing aan het einde. Een onverbiddelijke bestseller… Lees verder »Joël Dickers geslaagde roman
De afsluiting van mijn ‘boektoer’ vond plaats op 3 april 2014: de laatste keer dat mensen me en plein public vragen mochten stellen over mijn debuut. Welke dan ook. Ik stond ervoor open. Waarop En het regende prompt transsubstantieerde van fictie in een excuus tot het uitwisselen van ervaringen en anekdotes. Andermans herinneringen aan… Lees verder »Voor de laatste keer: het debuut
You snake, you crawled between my legs… Iemand vroeg me op de man af: waarom dat citaat van PJ Harvey aan het begin van je roman? Was Bernanos niet genoeg? En moeten er geen puntjes tussen de P en de J? Goede vragen. En dank je dat je eerst je research hebt… Lees verder »Geen leven zonder PJ Harvey
Ergens in september 1992 heb ik hem een hand gegeven: Johannes Paulus II. Een van de twee nieuwe heiligen van vandaag. De meester heiligenmaker – ruim 400 creëerde hij er zelf – nu is hij een van de velen. Zo gemakkelijk is het tegenwoordig. Heilig worden. Je hoeft alleen maar… Lees verder »Johannes Paulus II – de heilige die ik heb aangeraakt
