Het leek me altijd zo’n onscherpe, retorische vraag: mag ik een vraag stellen? Hem stellen is hem beantwoorden. Mag ik u een vervolgvraag stellen? leek me correcter, maar ook verwarrender. Niet iedereen zit te wachten op een ingewikkelde openingsvraag. Zo moest ik het dus beschouwen: als een vraag die in zich onlogisch was, maar die de functie van een gespreksopening vervulde. Hebt u even tijd voor een gesprekje? Maar dan minder expliciet, zodat iemand maximale vrijheid voelt om door te lopen en daardoor eerder bereid is te blijven staan. Mooie paradoxale intentie. De openingsvraag dus.
Het verbaasde me hoeveel mensen met een glimlach ja zeiden. Ja! Soms liepen ze nog een paar stappen verder, lonkend naar de volgende, flashier stand, om dan toch te stoppen, te draaien, een tikje geïntrigeerd door zoveel bescheiden vriendelijkheid. Dat stelde ik me erbij voor tenminste, zo was het bedoeld.
Hebt u favorieten?
Dat was de vraag waar we in de trein naar de beurs toe besloten. Een neutrale vraag die meteen te denken gaf. Aan de antwoorden merkten we dat het nog werkte ook: favorieten? Thuis ja. Meer dan ik hier ga verklappen. In de klas bedoel je? Hier op de beurs? Soms glimlachten ze alleen maar. Dat waren de bedachtzamen. Favorieten op de computer, bedoel ik natuurlijk, om de kou uit de lucht te halen, de veronderstelde nabijheid weer los te laten. Nee, ik wil niet in je persoonlijke ruimte treden, ik ben echt alleen maar benieuwd naar je bladwijzers, je links, de bookmarks. Waarop ik ze zag ontspannen. O ja, dat is een veilig onderwerp. Ja, daar wil ik wel wat over zeggen, al is het persoonlijk. Ik heb er veel, weinig, het is overzichtelijk, handig, onhandig, het is er. Vertel me hoe jullie van start.me erover denken. Dat was mijn cue.
Aan het eind van de dag stelde ik de vraag nog een tikje neutraler:
Hebt u veel favorieten?
Dat maakte de gedachtenwisseling nog wat soepeler, de verwarring iets minder groot, niet zozeer voor de onderwijsmensen die voorbij kwamen, de gedurige omgang met de jeugd heeft hen veelal flexibel en humoristisch genoeg gehouden, maar wel voor de evengoed rondlopende leveranciers. ICT-mensen, waar het grote onderwijsgeld naartoe gaat. Dikke computers, slimme oplossingen, dure pakketten. Ik verkocht alleen maar foldertje met een gratis account. Dat beviel me wel. En iemand noemde me Lasse Schöne in het voorbijgaan, dat was ook leuk.