Er waren vrienden op bezoek met hun vele kinderen. Een vol huis, dat was het. We dronken wijn en aten wat gecompliceerde allergie-vriendelijke gerechten met poffertjes voor het grut. En toen was het tijd om te dansen.
Niet dat we dat zelf bedacht hadden, als ouders. Wij zaten liever aan tafel in de hoop dat de kinderen elkaar niet al te opzichtig zouden vermoorden. Zo lang mogelijk afzijdig, dat was onze insteek. Idle parenting, het is heus verantwoorder dan helicopteren.
Maar toen beroerde een kindervinger ineens de enige speaker in de kamer die we op reikhoogte hadden staan, misschien wel per ongeluk, en schoot het ding aan. Ik had de nieuwe van Sam Smith verwacht die we al wekenlang luisteren, of anders iets van Kurt Vile of PJ Harvey, die ik graag voor mezelf aanzet als ik de was moet vouwen of zo. Maar het werd dus Jovanotti.
Jovanotti?
Jazeker, Jovanotti. Een van de grootste Italiaanse artiesten, nauwelijks bekend buiten Italië, door zijn vreselijke Engels, neem ik aan. Al sinds de jaren tachtig maakt hij muziek en geeft hij grote concerten, waar zijn nummers precies op afgestemd lijken te zijn: veel snelle, vrolijke nummers. Een paar gevoelige ballads voor de dames, een lekkere mix van pop, rock, hip hop, soms wat wereldmuziek. Een van zijn meest bekende nummers in Nederland is het intieme A te, min of meer ongelukkig vertaald door Guus Meeuwis als het Dat komt door jou.
Geen idee hoe hij vooraan in de playlist terecht was gekomen, maar het was zo. Import uit mijn Italiaanse tijd. En het grappige was, dat de kinderen helemaal gek werden. Helemaal vanzelf, alsof de poedersuiker eindelijk aansloeg. Springen en dansen, de handen omhoog, met de billen schudden. De lampen moesten uit en flitsen als in een disco, en dat allemaal op de Jova Beach Party uit 2019.
En die wetenschap dan?
Goed onthouden, dank je. Dat brengt me op het meest ontroerende moment van de avond en de hele dag. Misschien wel van het hele weekend. Onze jongste zoon. Hij danste alsof zijn leven ervan afhing. Zeker zo enthousiast als zijn oudere broer, als zijn ouders en iedereen. Met anderhalf jaar gaf hij zich niet gewonnen tot hij zweette als de rest.
En terwijl hij danste zag ik de groene lichtjes van zijn CI’s meeknipperen op de muziek, als high tech vuurvliegjes van een hoop die is uitgekomen. Onmiskenbaar. Kijk maar.
Onze dove zoon geniet van muziek.
Foto Jovanotti door WikiGian ITA – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=21022108
Elk boek dat ik noem of bespreek heb ik persoonlijk en onafhankelijk geselecteerd omdat ik het de moeite waard vind. Als je het via een link in dit artikel aanschaft, dan ontvang ik er een kleine vergoeding voor. Het kost jou niks, maar het helpt mij om deze site verder te ontwikkelen. Dank je voor je steun!
Giovanotti! Ja, daar heb ik wel wat CD’s van grijs gedraaid, maar ik ben dan ook een halve Italiaan; dat scheelt.
Als ik Jovanotti luister, dan voel ik me ook een halve Italiaan 😉
Reacties zijn gesloten.