[et_pb_section bb_built=”1″ admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat” background_size=”initial”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat” background_size=”initial” _builder_version=”3.0.64″]
Wat mij betreft is Jeanette Winterson een groot schrijver. Ik baseer mijn mening niet op haar lengte van 5 voet. Niet op haar sexy androgyne uiterlijk, haar vroegere arrogantie en evenmin op haar biografie of de riddertitel die ze heeft ontvangen wegens haar belang voor de Engelse literatuur. Haar bestseller over sinaasappelen. Ze rijdt in een zwarte Landrover waar ze zelf bang van wordt, maar ook dat is geen reden om haar een groot schrijver te noemen. Ik spreek het uit omdat ik laatst voor een leeskring Why be happy when you can be normal? heb gelezen. Een groots boek.
De redenen voor mijn bombastische oordeel zal ik in twee alinea’s proberen samen te vatten. Meer zit er toch niet in, voor deze blogpost die niettemin een soort mini-essay wil zijn. Een oefening in formuleren wat ik ervan vind. Schrijven om te ontdekken, inderdaad. Een cliché, maar wel mijn cliché. Goed, wanneer ik denk aan de grootsheid van Why be happy, dan denk ik niet aan het boekwerk zelf, niet aan de letters op papier of het gewicht in mijn handen. De geur. In plaats daarvan denk ik aan de illegaal gedownloade versie die ik iets meer dan vijf uur lang heb mogen beluisteren: het audioboek. Ingesproken door de schrijver zelf. Elk woord blijkt ze niet alleen te hebben geschreven, maar ook uitgesproken. Niet alleen autobiografisch beleefd, maar ook bevochten op een kerkelijk, benauwend verleden. Fascinerend hoe een boek een verhaal kan worden. Hoe dichtbij een schrijver kan komen.
Meer inhoudelijk ben ik onder de indruk van haar schaamteloos exhibitionisme. Haar zelfmoordpoging. De mislukte relaties. De troost van koppig blijven lezen van A tot Z. Haar tomeloze ambitie die ze naar eigen zeggen met een andere moeder waarschijnlijk had omgezet in een succesvolle makelaarscarrière en neptieten. Een regulier huwelijk. Haar schaamteloosheid maakt haar de Engelse Connie Palmen. Een homoseksuele Heleen van Royen. De moeder van Lena Dunham. Door haar werk wordt ze groter dan ze is.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]