En het regende brood is mijn warm ontvangen debuutroman uit het najaar van 2012. Mooie recensies, een plek op de Longlist 2013 voor de Libris Literatuurprijs en de tiplijst van de Dioraphte.
Als ik de data in mijn iMac moet geloven, dan ben ik er in het najaar van 2007 mee begonnen – maar dat was al versie 3. De echte oorsprong is al verloren gegaan, vrees ik. De werktitel was nog lekker duister Dood brood. Ik begon eraan in mijn vrije uren, in de late avond, wanneer ik allang op bed had moeten liggen om krachten op te doen voor weer een nieuwe dag in het onderwijs. Docent was ik toen nog, of beter: doceren vulde mijn dagen. Ik speelde voor leraar, dat gevoel.
Ik schreef om contact te leggen met een verloren wereld en met een bestaan dat in die tijd al zo lang achter me lag, dat ik er nauwelijks nog grip op had. Het leven als priester. Mijn oude, vergane jongensdroom. Op het moment dat ik begon met schrijven, was het al een fictieve wereld voor me – geen wonder dat de roman het juiste genre bleek. Met halfvergeten herinneringen probeerde ik om iets aan het licht te brengen waar ik nauwelijks nog iets van begreep. Voordat het definitief verloren zou gaan. Zoiets. Schrijven om te behouden – een conservatieve impuls, inderdaad. Met beide handen als schoteltje wat water scheppen. Voorzichtig drinken, om mijn eigen dorst te lessen. Meer niet. Zo ben ik begonnen.
Tijd voor een waarschuwing voor elke aspirant schrijver: als je begint, werk dan niet elke dag een beetje. Vergeet de maxime nulla dies sine linea! Denk liever dat je moet werken wanneer je inspiratie hebt, of wanneer je eindelijk lange uren hebt vrijgepland om te schrijven. Want anders komt het werk af. Dan ligt er na een tijdje een manuscript. Een document dat je kunt uitprinten. Een object met een eigen wil – het verlangen om gelezen te worden. Voor je het weet heb je een enkele lezer, een paar, een heel stel. Voor je het weet heb je een uitgever in Amsterdam, een derde druk, duizenden verkochte exemplaren. Een roman die niet langer van jou is.
Wel een uitstekende reden trouwens, om met iets nieuws te beginnen. Iets voor jezelf en tegen de dorst. Terug naar het scherm.
Van Dierendoncks stijl is venijnig, trefzeker en grappig, zijn romandebuut is puur leesgenot. – Vrij Nederland.