Vandaag mocht ik Craig Mod ophalen bij het locale DHL-punt aan de Willemsweg. Nou ja, Craig. Het was natuurlijk zijn Special Projects-project. In linnen gebonden, met prachtige foto’s uit het èchte Japan van 2020. Ik beschouw het als een bibliofiele uitgave. Het is misschien wel het mooiste boek dat ik bezit. Ik ga je vertellen waarom.
Wie is Craig Mod?
Hij is een Amerikaan in Japan. Hij doet interessante dingen op het snijvlak van romantiek en moderne digitale media. Dat is de kortste samenvatting van zijn leven. Volgens mij heeft hij ooit deelgenomen aan hetzelfde uitwisselingsprogramma als Cornelisse, maar waar zij is teruggekeerd naar haar moederland, is hij gebleven. Zijn belangrijkste talenten vond ik in een paar woorden op zijn website:
Craig Mod is writing, photographing, making books, and walking.
Met schrijven bedoelt hij vooral werken aan artikelen voor grote tijdschriften als The Atlantic en The New Yorker, naast vele andere publicaties. Voor The New Yorker schreef hij bijvoorbeeld een mooi stuk over fotograferen met de moderne smartphone in de Himalaya’s, terwijl hij toch eigenlijk een echte fotograaf is. Met liefde voor zuurbaden en zo. Maar hij schrijft ook over zijn ervaringen met Kickstarter en met andere nieuwe media. Hij heeft twee nieuwsbrieven en een membershipprogramma die hem ondersteunen in zijn leven.
Een vrije geest, misschien is dat wel de beste beschrijving.
En waar dit allemaal toe leidt?
Tot Kissa by Kissa, een boek dat hij zelf heeft ontworpen, volgeschreven en geïllustreerd. Het geeft een impressie van zijn laatste lange wandeling door Japan. Hij verkoopt het op zijn eigen website, onder de naam Special Projects, en het is een ongekende inkijk in dat vreemde land. Het gaat over de kleine, ouderwetse café’s die hij tegenkomt op zijn tocht. En over het eten dat hij daar aantreft, net zoals Miljuschka in Japan en over de mensen die hij ontmoet zoals Cornelisse. Maar anders dan die twee is het niet speciaal grappig of culinair. Maar zo fascinerend niettemin.
Pizza toast
Voedsel betekent voor hem pizza toast. Dat bestelt hij als hij aanklopt bij een Kissa. En als hij dan een keer een heuse pizza krijgt in plaats van zijn broodje, dan schrijft hij dit:
I didn’t have the heart to tell them that pizza toast was everything. Was a totem. That pizza toast was the great unifier, the healer of this modern walker. (…) It was unique, a quirk of reality. And most importantly: It was delicious.
p. 110
En verder?
Craig wandelt. Hij eet een broodje. Dat is het. Je kunt even met hem meelopen over de Tōkaidō, de oude handelsroute tussen het keizerlijk hof en Kioto, want hij publiceert ook op YouTube. Een uitzicht. De bullit-trein die voorbijschiet. Fietsers over smal asfalt. Soms nodigt hij je uit om bij hem te komen zitten voor een minuut of vijf. En dat is het dan weer. Wel even luisteren met een koptelefoon, zodat je het binaural effect meeneemt.
Kortom
Hier is een schrijver die zichzelf ergens een weird bird noemt, maar die helemaal zichzelf lijkt te zijn. Hij wordt gedragen door duizenden volgers op Twitter en waar dan ook, maar zonder de indruk te geven iets te verkopen of pushen. Mooi is dat.
Jezelf zijn en daarvoor gewaardeerd worden.
Het levert nog mooie dingen op, ook.
