Schrijversleven

Zo lekker was ik aan het schrijven in mijn Publiek dagboek, elke dag opnieuw, dat ik even dacht dat ik het schrijverswiel opnieuw had uitgevonden. Productief was ik. Grappig, nu en dan. Maar belangrijker waren de tientallen, honderden lezers van mijn inspanningen. Door even in de avond de laptop te openen… Lees verder »Instorten na Jan Siebelink

Jan Siebelink zag er kloek uit in zijn blauw fluwelen colbert met witte revers, een forse corsage erop gespeld. Ik kon de bloem niet thuisbrengen, maar dat zou voor hem wel anders zijn. Een smetteloze, haast witte pantalon boven donkerblauwe oxfords, van het slanke model. Hij had er werk van gemaakt.… Lees verder »Het verjaardagsfeest van Jan Siebelink

Die keer in Oeteldonk dronk ik al geen bier meer en dan is carnaval toch echt anders. Wijn brengt een intensere, introvertere vorm van dronkenschap dan bier. Het slaat harder toe, dat denk ik tenminste, en dat komt door de hogere concentratie alcohol. In plaats van vijf procent klok je ineens 12… Lees verder »Mijn beste herinneringen aan carnaval

Toen ik net terug was uit Rome en weer ingetrokken in het kleine kamertje van mijn puberteit, droomde ik steeds van Amsterdam. Daar moest ik zijn, vertelde mijn onderbewustzijn me blijkbaar. De plek waar alles mogelijk was en leek. Een nieuwe toekomst. Maar ook de stad van regen en gladde bruggetjes, van… Lees verder »New York is een droom

Het leek me altijd zo’n onscherpe, retorische vraag: mag ik een vraag stellen? Hem stellen is hem beantwoorden. Mag ik u een vervolgvraag stellen? leek me correcter, maar ook verwarrender. Niet iedereen zit te wachten op een ingewikkelde openingsvraag. Zo moest ik het dus beschouwen: als een vraag die in zich… Lees verder »Mag ik een vraag stellen?

Minder dan twee weken geleden ben ik begonnen met dit Publiek Dagboek. Tijd voor een soort van evaluatie, al had ik geen concrete doelen om te behalen. Ik wilde alleen maar even uit de dwangbuis, de grafzerk van mijn papieren dagboek breken. Dat mooie maar nutteloze origami tussen de kaften.… Lees verder »Korte evaluatie Publiek Dagboek

Schreef ik gisteren nog een grappig bedoeld stukje over een onschuldige griepaanval, hoorde ik vandaag dat Pieter Kohnen waarschijnlijk aan zoiets is overleden. Mijn hart gaat uit naar zijn vrouw en kinderen. Hij was maar een jaar ouder dan ik. We waren geen vrienden, laat ik daarmee beginnen. Ik geloof… Lees verder »Denkend aan Pieter Kohnen

Al drie weken blaf ik. Niet veel langer maar zeker niet korter. Het begon met een kleine kuch die je nog ironisch kon duiden. Zal ik zo eens gaan koken, of doe jij dat? Kuch! Want natuurlijk was ik aan de beurt. Verschoon jij de kleine even? Kuch! Op dit… Lees verder »Ziek als een hond

Dit jaar moet ik eraan geloven, vind ik. Geen alcohol, een maand lang. Een maand vol feestjes, maar toch, ik heb het besloten. Ik heb me ingeschreven voor die prachtige Belgische uitvinding die de Tournée Minérale wordt genoemd. Het was vooral een taalkundige keuze, vrees ik. Dat Frans. De slimme… Lees verder »Alcohol en de Tournée Minérale