Dit jaar moet ik eraan geloven, vind ik. Geen alcohol, een maand lang. Een maand vol feestjes, maar toch, ik heb het besloten. Ik heb me ingeschreven voor die prachtige Belgische uitvinding die de Tournée Minérale wordt genoemd. Het was vooral een taalkundige keuze, vrees ik. Dat Frans. De slimme manier waarop mineraalwater als een sexy alternatief voor het giftige goedje gepresenteerd wordt.
Joie de vivre.
Mensen die samen klinken met takjes en bessen in het glas. Een oma aan de bingo. Een bad vol bubbels. Ook de site zit goed in elkaar, bedoel ik. Eerst houden ze je een bos wortelen voor: meer energie, beter slapen, geld uitsparen, gezond gewicht, laat je huid stralen, geen kater = meer tijd. Wie wil dat niet? Aan het eind vind je ook minder vrolijke argumenten: verslaving, kanker, leverproblemen. Er bestaat geen veilige hoeveelheid, leert de wetenschap ons. Waar heb ik dat eerder gehoord?
Even terugschakelen: waarom was alcohol zo lang mijn drug of choice? Het is te gemakkelijk om hier de kerk weer de schuld van te geven, al dronk ik in mijn religieuze dagen dus inderdaad alcohol op voorschrift. Sterke miswijn, een slokje maar. Elke dag. Want Hij veranderde water in wijn en later wijn in bloed. Jezus Christus. Hijzelf stond op het spel. Verdomd. Dat ik het niet eerder zag.
Alcohol is gewoon een vloeibare versie van gluten. Maar nog giftiger omdat het slecht is voor iedereen, niet alleen voor mensen met coeliakie. En net als bij de hosties gaat het hier om een goed bewaard publiek geheim. Net zoals roken, vroeger. Transvetten. Fossiele brandstoffen. Er komt een tijd dat we allemaal bubbels drinken met bessen erin.